22.

Czasem, kiedy nie wiesz co powiedzieć, o co zapytać bliską osobę tak, by nie sprawić jej bólu, po prostu milcz, ale bądź. Często już sama obecność przynosi pociechę. Świadomość, że obok, na wyciągnięcie dłoni jest ktoś, kto trwa przy tobie, jak skała. I nie ucieknie przy pierwszej możliwej okazji, kiedy życie Cię przerośnie, gdy z twoich ust zniknie uśmiech, a w oczach pojawią się łzy. Poda dłoń, w chwili, w której będzie groził ci upadek, uwierzy  w ciebie, kiedy ty sam stracisz wiarę. A kiedy zwątpisz, że potrafisz coś osiągnąć popchnie cię do działania. Taki ktoś to skarb...

Wchodzi do pokoju, który wskazała jego mama. Już z progu widzi go leżącego na łóżku. Odwrócony do drzwi plecami nie ma pojęcia kto wszedł:
-Mamo nie jestem głodny- mówi nie odwracając się.
Po kilku sekundach widzi Natalie podchodzącą do jego łóżka. Siada obok  i lustruje wzrokiem jego twarz. Piłkarz bez słowa podnosi się do pozycji siedzącej, po czym wtula się w jej ramiona. Nie potrzebuje słów pocieszenia. One płyną od wszystkich jego znajomych, potrzebuje ramion, jej ramion...
***
-A więc to jest Natalie?- mówi Thomas spoglądając na żonę- Odrobinę za szczupła, ale bardzo ładna- stwierdza
-No wiesz... Przecież nie ty będziesz wybierał kobiety synowi. Marco ma swój gust- uśmiecha się do męża
-Całkiem podobny do mojego- kwituje mężczyzna
-Tak poważnie, to wydaje ci się, że to faktycznie jego przyjaciółka?- pyta Manuela
-A istnieje przyjaźń damsko- męska?- odpowiada pytaniem na pytanie
-No chyba raczej nie, ale to nasze zdanie. Młodzi myślą inaczej- kwituje
-Tylko im się tak wydaje. Z takich przyjaźni rodzą się związki- uśmiecha się
***
Wychodzą do ogrodu. To pomysł Nat. Dziewczyna czeka, aż on usiądzie na leżaku. Kiedy to czyni i wykłada nogę, ona bierze poduszkę leżącą na krześle obok i podkłada mu pod nią:
-Teraz będzie ci wygodniej- uśmiecha się do niego- Jest przypuchnięta- stwierdza  
-Nic mi nie będzie- mówi piłkarz- Dziękuję
Następuje cisza. Natalie lustruje go wzrokiem, a on nie wie co ma powiedzieć. Czuje się źle, ale nie chce jej tym zamęczać. Wie, że nie powinien użalać się nad sobą.
-Będziesz milczał?- pyta go
-A co mam mówić?- na chwilę podnosi wzrok na jej twarz, ale po kilku sekundach znów patrzy na gips- Nie wiem co mam powiedzieć...- wzdycha
-Powiedz co czujesz...- podpowiada mu
-Nie chcesz tego słuchać- kwituje
-A może ja o tym zadecyduję co? Może chcę wiedzieć- mówi- Myślisz, że jak zamkniesz się w sobie, będziesz tłumił złość, złe emocje, to poczujesz się lepiej? Uwierz mi, że nie będzie tak. Wiem z własnego doświadczenia- mówi
-Chcesz wiedzieć co czuję? Beznadzieję, złość, żal, nie mam na nic ochoty, czuję, że nie jestem już nikomu potrzebny... I chce mi się płakać- wylicza, ale na nią nie patrzy- Ktoś mógłby się ze mnie śmiać gdyby to usłyszał. Przecież 25-latek użala się nad sobą, bo nie poleci do Brazylii pobiegać za piłką. Dla mnie piłka jest wszystkim co mam, czym żyję, co kocham. To moje ja, moja teraźniejszość i przyszłość- mówi 
-Marco...
-W sezonie robiłem wszystko co mogłem. Dwoiłem się i troiłem, by dać z siebie więcej niż dotychczas. Nie grało kilku podstawowych graczy, trzeba było łatać dziury, być wszędzie, pomagać obrońcom... Wszyscy graliśmy na 150 % swoich możliwości. Chcieliśmy pokazać, że pomimo problemów Borussia nadal jest zespołem z duchem walki. Myślałem o lidze, ale czekałem na mistrzostwa. To był mój cel Nat... I wszystko się posypało, bo źle stanąłem. gdyby ktoś mnie faulował, połamał to mógłbym mieć pretensje, ale to właściwie moja wina... - w jego głosie słychać zrezygnowanie
-Nieprawda. Tak po prostu miało być Marco. Następne mistrzostwa...
-Następne będą za 4 lata- będę miał 29 lat ...- przerywa jej
-Tylko 29 lat- przecież  nie będziesz staruszkiem- tłumaczy mu- Myślisz, że nie będziesz w formie tak? Będziesz mniej kreatywny? Te cechy wynikają z twojego talentu, inteligencji, a dobrą formę sobie wypracujesz.   Ile lat ma Klose? I gra w reprezentacji, strzela gole. Stracił coś z wiekiem? Nie widać... Jesteś i będziesz jednym z najlepszych Marco, bo po prostu na to zasłużyłeś i zapracowałeś- mówi z przekonaniem brunetka.
Dłonią chwyta delikatnie jego brodę czym zmusza go, by na nią spojrzał. Jego oczy są smutne i bez wyrazu. Nie ma tam tych iskierek, które tańczyły w nich jeszcze kilkanaście dni temu. Ale ona wie, że znów je zobaczy. Wie , że on tak łatwo się nie podda. Może ma chwilę załamania, ale w którymś momencie podniesie się z tego i znów wszyscy zobaczą jego wolę walki oraz  determinację.
-Marco to tylko gips, który za kilkanaście dni zniknie. Nie zniknie natomiast twój talent. To co najważniejsze jest tutaj- kładzie swoją dłoń na jego klatce piersiowej -i tutaj - wskazuje na jego głowę. A po urazie za chwilę nie będzie śladu. Mogło  być zdecydowanie gorzej- stwierdza 
Kobieta stojąca w kuchni  przy oknie, wycierając szklanki kątem oka obserwuje tę scenę uśmiechając się. Nie wie o czym rozmawiają, ale widzi jak dziewczyna patrzy na jej syna. Oczy matki widzą więcej...
***
Marco podpierając się na kulach stoi przy szafie z Natalie. Wskazuje jej na rzeczy, które ma wrzucić do torby. Po 10 minutach obydwoje są gotowi do wyjścia:
-Chodźmy. Tata za chwilę zniesie to na dół- mówi Marco
-Ja zabiorę torbę- proponuje Nat
-No coś ty. Nie będziesz dźwigać moich rzeczy - słyszy z ust piłkarza
-Przecież to jest lekkie. Nie przesadzaj- dziewczyna znika za drzwiami . Po chwili stawia ją koło schodów i czeka na Marco, który idzie w stronę salonu. W holu pojawia się mama piłkarza. Widząc torbę stojącą koło schodów patrzy pytająco na syna:
-Spędzę kilka dni u Natalie. Nie gniewajcie się- mówi spokojnie
-Marco nie wiem czy to jest dobry pomysł. Natalie na pewno ma swoje sprawy, a ty potrzebujesz opieki- stwierdza Manuela
-Zaopiekuję się nim, obiecuję- mówi malarka
-Mamo mam tylko gips na nodze. Jedynie czego potrzebuję to towarzystwa. Wy musicie wrócić do pracy- tłumaczy- Nie bierz urlopu, bo ja mam kontuzję. Nie jestem małym chłopcem - tłumaczy mamie spokojnie 
-Oczywiście jak wolisz- słyszy z ust swojej rodzicielki
-Nie gniewaj się mamo. Jest mi tu dobrze. Porozpieszczasz mnie jak wrócę za kilka dni dobrze?- podchodzi kilka kroków po czym przytula ją- Kocham Was...- całuje ją w czoło
Kilka minut później mkną już ulicami Dortmundu.
***
Thomas, który siedzi na sofie i czyta gazetę co chwilę spogląda kątem oka na swoją żonę. Jest zamyślona. Pochylona nad laptopem, niby wypełnia dokumenty, ale w rzeczywistości błądzi gdzieś myślami. Kiedy ta sytuacja trwa już dość długo mężczyzna w końcu mówi:
-Znów uciekł z domu?
Słowa męża wyrywają kobietę z zamyślenia:
-Kto?- pyta
-No jak to kto? Nasz syn. To o nim myślisz przecież. Martwisz się o niego- stwierdza
-Tak. Ty nie?- spogląda na niego
-Też, ale on jest dorosły. Nie martw się, Natalie się nim zaopiekuje.
-Wiem. O to jestem spokojna...- mówi Manuela
-To o co chodzi?- Thomas spogląda na swoją żonę
-Boję się, że ona go zrani, tak jak zrobiła to Caroline- w głosie kobiety słychać troskę
-Natalie to nie Caroline... -kwituje ojciec blondyna
-Wiem ... ale i tak się martwię...- mówi Manuela
-Taka rola matek...- uśmiecha się Thomas i wraca do swojej lektury.
***
Nasłuchuje. W domu panuje cisza. Jest sama w salonie. Marco jest w łazience od 10 minut. Szuka płyty. Obydwoje wybrali film, ale pudełko okazało się puste. Przeszukuje szufladę. Słyszy dźwięk przychodzącego sms-a. Wstaje z dywanu, bierze telefon do ręki po czym odczytuje wiadomość:
" Jak miewa się Marco? Ja ciągle o tym myślę. Miałem tu być  z nim, miał wrócić duet Gotzeus, a trach. Nie chce mi się nic. Totalnie nic. Wolałbym by ta kontuzja przytrafiła się mnie, a nie jemu. On bardziej zasługuje na Mundial niż ja. Jest najlepszy."
Odkłada telefon na stolik. Postanawia pokazać wiadomość blondynowi jak wyjdzie z łazienki. 10 minut później Marco zjawia się w salonie. Jest ubrany w krótkie spodenki i podkoszulek. Ma mokre włosy. Kiedy zajmuje miejsce na sofie Natalie pakuje pudełka z płytami do szuflady:
-Znalazłam- uśmiecha się- Będzie seans- stwierdza zadowolona
-Super- piłkarz układa swoją nogę na poduszce.
-A właśnie... najpierw coś ci pokażę- wstaje z dywanu, zasuwa szufladę, bierze komórkę po czym daje piłkarzowi do ręki- Przeczytaj sobie- mówi
Blondyn czyta treść wiadomości. Kiedy Natalie uruchamia odtwarzacz, on odkłada telefon na stolik. Bierze swój, po czym wybiera numer przyjaciela. Początkowo nie odbiera, ale po kilku sygnałach słyszy jego głos:
-Dzwonisz do mnie? - pyta
-Przecież nie bawię się w puszczanie sygnałów- nie jesteśmy dziećmi- stwierdza Reus
-No tak... Jak się czujesz?- wiem głupie pytanie, ale...- nie kończy zdania
-Normalne pytanie. Nie musisz obchodzić się ze mną jak z jajkiem- nie stłukę się- słyszy słowa blondyna. Przez chwilę obydwaj milczą.
 W końcu odzywa się Marco:
-Posłuchaj... Czuję się okropnie, ale to chyba normalne. Jestem rozczarowany i jak sobie pomyślę, że mnie z Wami nie ma to chce mi się wyć, ale prawda jest taka, że nieważne co zrobię to i tak nic nie zmienię. Ty zamartwiając się o mnie też nic dobrego nie zrobisz. A możesz zrobić wiele... Mnie tam nie ma, ty jesteś. I możesz walczyć za nas dwóch. Możesz za kilka tygodni podnieść ten puchar i świętować. I podniesiesz. Jestem tego pewien- mówi
-Marco po prostu mnie trafia... Jestem taki zły...- stwierdza Mario
-Ja też. Nic jednak nie zrobimy... Weź się w garść- mówi Reus  
-Paradoks... Ty masz kontuzję, a mnie doprowadzasz do porządku i pocieszasz...- mówi pomocnik Bawarczyków 
-Kilka godzin temu użalałem się nad sobą, ale pojawiła się Nat...- stwierdza Marco
-Jak dobry anioł...- dodaje Mario
-Żebyś wiedział. Właśnie siedzę na jej sofie i mamy zamiar obejrzeć film. Od dziś odliczam dni do ściągnięcia gipsu, bo marzę o tym by  normalnie wziąć prysznic, a nie stojąc praktycznie na jednej nodze- uśmiecha się lekko- Wiesz coś o tym nie?
-Tak. Też miałem tę wątpliwą przyjemność. Nie raz zresztą...- wzdycha Gotze
-A po mistrzostwach będziemy świętować na Ibizie. Tak jak planowaliśmy- snuje plany Reus- I obiecałeś mi gola Gotze. Postaraj się...
-Postaram. Wiesz, że jak coś obiecuję, to zawsze dotrzymuję słowa...
-Wiem. Trzymaj się. Będę kibicował- obiecuje kontuzjowany piłkarz 
-Ty też się trzymaj. Ucałuj Natalie ode mnie...- Mario mówiąc te słowa uśmiecha się
-Na pewno to zrobię...- obiecuje blondyn
Odkłada telefon. Kiedy Nat zajmuje miejsce bok niego piłkarz nachyla się po czym delikatnie muska jej policzek:
-To był buziak od Mario... A ten będzie ode mnie- delikatnie całuje ją  w usta- Dziękuję, że jesteś przy mnie i we mnie wierzysz...- mówi po czym jak gdyby nigdy nic opiera się i ogląda film.
***


Powoli otwiera oczy. Pierwszym obrazem, który widzi jest twarz śpiącej Natalie. Śpi słodko przytulona do niego. Swoją prawą nogę dziewczyna trzyma na jego nogach, a ręką obejmuje go w pasie. Piłkarz przypomina sobie, że oglądali film. Potem musieli zasnąć. Jako, że czuje, iż ma ścierpniętą nogę delikatnie gładzi policzek malarki. Chce ją obudzić. Nie jest w stanie zsunąć się z sofy tak by jej nie obudzić. Po chwili dziewczyna przeciąga się, uśmiecha, a potem dopiero otwiera oczy. Widząc twarz Marco na jej twarzy maluje się zaskoczenie:
-Dzień dobry- słyszy- Przepraszam, że cię budzę, ale...- nie kończy
Dziewczyna siada. Marco przygląda jej się. Na jej policzku maluje się rumieniec, który bardzo mu się podoba:
-Zasnęliśmy?- słyszy wypowiedziane przez nią pytanie
-Na to wygląda... Nie pamiętam końcówki filmu- stwierdza piłkarz podnosząc się do pozycji siedzącej
-Przepraszam. Masz nogę w gipsie i musiałeś się męczyć śpiąc na sofie... W dodatku na pewno nie miałeś za dużo miejsca, bo pewnie się rozpychałam...Przepraszam Marco. Miałeś odpocząć...- nie kończy ponieważ on przykłada jej swoje palce do ust na znak, by nic już nie mówiła. Dziewczyna czuje na policzku delikatne muśnięcie jego warg, a potem ciche słowa wypowiedziane wprost do jej ucha:
-Dzień dobry- to po pierwsze- A po drugie... Już dawno nie spałem tak dobrze jak dzisiejszej nocy...
***
Jestem z kolejnym rozdziałem. Prawda jest taka iż powstawał w wielkich męczarniach... To znaczy ten, który teraz wrzucam powstał dziś spontanicznie, natomiast próbowałam go pisać od kilku dni i wszystko co napisałam po przeczytaniu kasowałam. Z tego też nie jestem do końca zadowolona, ale pozostawiam go Waszej ocenie :) Nie jest najdłuższy, ale musiałam po prostu skończyć w takim momencie. Chyba rozumiecie ;) 
Czekam na komentarze  i dziękuję za cierpliwość :)
Moja wena jeszcze nie do końca wróciła...
Aaa... właśnie widziałam na fb, że Marco wrócił do treningów biegowych  ;)