41.

" Zabrałaś dłoń, która pomagała mi marzyć i sobą być..."

 

Jeśli kiedykolwiek myślał, że jest nieszczęśliwy, to teraz wie już, że przed odejściem Nat jego cierpienie było nieporównywalne z tym, które odczuwa obecnie. Tamtego dnia gdy zrozumiał, że wyjechała spał u Łukasza. Nie odważył się wrócić do domu. Nie chciał pokazywać się Lisie w stanie, w jakim się znajdował, dlatego poprosił mamę, by nocowała u niego. I choć dziewczyna wydzwaniała do niego ciągle nie odebrał żadnego połączenia. Nie był w stanie z nią rozmawiać. Tego wieczoru rozmawiał z Ewą, Łukaszem i Mario przez telefon, ale oni byli jego przyjaciółmi. Rozumieli jego ból. Po niej nie mógł się spodziewać zrozumienia. Spodziewał się triumfalnego uśmiechu na wieść o tym, że Natalie nie stoi jej już na drodze. A tego nie był w stanie znieść tego dnia.

***
Nico bawi się w salonie swoimi samochodami, a na kanapie siedzi Lisa i David. Mężczyzna słucha jej opowieści o tym jak podróżowała. Melanie idzie do kuchni, bo wie, że tam zastanie swojego brata. Faktycznie blondyn tam jest. Właśnie robi herbatę. Kiedy Mel staje obok i go obejmuje patrzy na nią. Kilka sekund później rodzeństwo przytula się:
-Trzymasz się jakoś?- szepce siostra piłkarza.
-Nie rozmawiajmy o mnie. Powiedz lepiej jak dzidziuś?-pyta skrzydłowy dotykając dłonią brzuszka siostry.
-W porządku. Rośnie.-odpowiada i lustruje wzrokiem jego twarz. Jest szara, wyprana z emocji... Jego zawsze błyszczące oczy teraz są bez wyrazu. Dziewczyna wie, że jej brat bardzo cierpi, ale nie chce tego po sobie pokazać. Jednak ona nie ma zamiaru pozwolić mu cierpieć w samotności.- Porozmawiajmy Marco.- prosi go.- Nie możesz dusić tego w sobie. Minął już tydzień odkąd Nat wyjechała...
-Naprawdę ciężko mi o tym mówić, myśleć... Nie mam siły Mel. Wybacz...- patrzy na nią.
-Nie.- mówi dziewczyna.- Nie pozwolę Ci zamknąć się w sobie.
-To boli Mel... Ja nie potrafię bez niej żyć. I raczej się tego nie nauczę... Ciągle zastanawiam się gdzie jest, co robi? A jak pomyślę, że cierpi tak samo jak ja...
-Jak mi powiedziałeś to w pierwszym momencie byłam zła, ale potem pomyślałam, że skoro tak postąpiła to musiała mieć ważny powód. I na pewno miała... - mówi Melanie.
Marco milczy. Jego oczy stają się bardziej szkliste. Znów chce mu się płakać, ale powstrzymuje się. Nie chce, by potem Lisa oglądała go w takim stanie:
-Marco...- gładzi jego policzek.
-Przetrwam to. Poradzę sobie Mel. Muszę.- mówi blondyn.
-Nie jesteś sam. Masz nas.-zapewnia go.
-Bardzo Wam dziękuję.- całuje siostrę w policzek.
Do kuchni wbiega Nico. Ma w dłoni samochodzik i jest zły:
-Co się stało Nico?- pyta Marco.
-Nic.- mówi chłopiec.
-Nieładnie jest kłamać, wiesz o tym.- stwierdza blondyn.- Bo wiem, że nie mówisz prawdy.
-Nie lubię cioci Lisy.- mówi malec.- Wolę ciocię Natalie. Ona jest miła, a ciocia Lisa ciągle mnie upomina. A tata nic jej nie powie. Chcę jechać do dziadków. - kwituje.
-Może zrobiłeś coś złego i ciocia cię upominała? Przyznaj się.-mówi do niego Melanie.
-Nie. Po prostu się bawiłem, ale jej to chyba przeszkadzało w rozmowie z tatą. Chcę jechać do dziadków.- powtarza.
-Będzie mi przykro jak pojedziesz.- mówi skrzydłowy BvB.- Może razem się pobawimy co?
-Nie chcę...
-Albo pogramy w piłkę w ogrodzie? -proponuje piłkarz.
- Pogramy.-cieszy się chłopiec.
Chwilę później obydwaj biegają po ogrodzie śmiejąc się i przewracając po trawie. Po godzinie  wracają do domu. Są zmęczeni, ale zadowoleni. Kiedy Nico słyszy z ust mamy, żeby poszedł umyć ręce i buzię, bo wracają do domu, ten głośno protestuje.
-Kochanie proszę idź umyj ręce i musimy jechać do domu.- powtarza Mel.
-A może chcesz zostać Nico?- pyta Marco.- Jeśli chcesz zostać to oczywiście możesz.- zapewnia.
-Mogę?- pyta chłopiec
-Oczywiście.- przytakuje piłkarz.- Jutro przed treningiem odwiozę cię do domu. Co ty na to?- pyta.
-Chcę !!!- podbiega do piłkarza, a kiedy ten kuca, Nico przytula się do niego. Na twarzy Marco pojawia się mały uśmiech.
-Nie będzie Wam przeszkadzał?-pyta Melanie.- Robi trochę hałasu.
-Nie będzie przeszkadzał. No coś ty... Prawda Liso?- patrzy na dziewczynę.
-Oczywiście, że nie będzie nam przeszkadzał.- przyznaje dziewczyna, ale Marco widzi, iż nie do końca cieszy ją to, że dziecko zostaje. Nie zwraca jednak na to uwagi.
***
Przygotowując kolację świetnie się bawią. Lisa obserwuje ich siedząc na krześle w kuchni. Marco zaproponował jej, by pomogła im robić kolorowe kanapki, ale odmówiła twierdząc, że poradzą sobie świetnie sami. Potem kiedy jedzą wspólnie kolację Lisa mówi:
-Te kanapeczki są naprawdę pyszne.- chwali ich.-Mieliście świetny pomysł.
-To nie nasz pomysł.- mówi chłopiec.- Natalie je wymyśliła.
Marco spogląda na Lisę i widzi, że nagle stała się spięta. Nic jednak nie mówi.
-Dobrze się czujesz?-pyta jej.
-Tak. W porządku.-odpowiada dziewczyna.
***
Kiedy Nico leży już w łóżku, przed snem dużo pyta o Natalie. Zadaje pytanie za pytaniem, a blondyn stara się odpowiedzieć, choć właściwie nie zna odpowiedzi na pytania malca. Nie zna odpowiedzi na pytanie gdzie jest dziewczyna... Te pytania dręczą i jego. Kiedy Nico żali mu się, że myśli, iż dziewczyna odeszła, bo przestała ich lubić, stara się wytłumaczyć mu, iż to nie prawda:
-Natalie na nas zależy. Po prostu musiała wyjechać. Napisała mi, że wróci...
-Pojechała bez pożegnania...
-Wiem... Przykro mi. Myślę, że miała ważny powód i nie zdążyła się pożegnać...
-Nie jesteś na nią zły?- patrzy na piłkarza.
-Nie umiem się na nią gniewać. Kocham Natalie...
-Ale mama mówiła tacie, że jesteś bardzo smutny i płakałeś za nią.
-Tak się czasem dzieje gdy bardzo tęsknię.- tłumaczy siostrzeńcowi.
-Czy Natalie zostanie Twoją żoną gdy wróci?
-Nie wiem...- wzdycha.-Chciałbym Nico. Myślę, że to możliwe...
-A jeśli zacznie kochać kogoś innego?- znów pyta.
Marco w momencie wypowiadania przez Nico tych słów czuje ukłucie w klatce piersiowej. Co jeśli chłopiec ma rację? Wie doskonale, że ona go kocha, ale z drugiej strony...- odrzuca od siebie te myśli.
-Natalie kocha mnie misiu. Jestem tego pewien. Śpij już...
-Nie ożenisz się z ciocią Lisą? Przecież urodzi Ci dzidziusia?
-Wiem, ale widzisz...- wypowiedź przerywa mu Lisa, która wchodzi do sypialni.
-Widziałeś moją ładowarkę do telefonu? Przepadła...
-Jest w salonie.- odpowiada.
-Dobranoc Nico.
-Dobranoc.
Kiedy 15 minut później chłopiec smacznie śp, piłkarz schodzi do salonu. Lisa siedzi na sofie i ogląda jakiś film. Marco zajmuje miejsce obok. Nic nie mówią dłuższą chwilę. Potem dziewczyna się odzywa:
-Masz podejście do dzieci.- chwali go.- Myślę, że nasze dziecko nie mogło lepiej trafić.-Uśmiecha się.
-Powinnaś się położyć Liso...Przygotować Ci kąpiel?- pyta.
-Tak. Proszę...- mówi kobieta.
Piłkarz ma zamiar wstać, ale ona łapie jego dłoń. Patrzy na nią:
-Mam na coś ochotę...- szepce dziewczyna.
-Na co?-pyta
Nie uzyskuje odpowiedzi, natomiast zanim się spostrzega czuje jej wargi na swoich ustach. Oszołomiony odsuwa się dopiero po kilku sekundach. Ona się uśmiecha, a on jest zdezorientowany i zły, choć nie pokazuje tego po sobie. Wstaje:
-Przygotuję kąpiel.-mówi tylko.
-Jesteś zły?- pyta.
-Nie rób tego więcej proszę.- mówi spokojnie piłkarz.
-Przecież jej już nie ma. Zostawiła cię, wyjechała, zniknęła... Masz prawo być szczęśliwy.
-Liso pocałunki mnie w tym momencie nie uszczęśliwiają...- tłumaczy jej.
-Dlaczego?
-Przepraszam, ale nie chcę się kłócić. Nie chcesz tego słuchać, uwierz mi. Kąpiel zaraz powinna być gotowa...-mówi po czym idzie do łazienki. Gdy nalewa wody do wanny myśli o pocałunku Lisy.
Prawda jest taka, że gdy go całowała nie czuł dosłownie nic. Chwilę później słyszy kroki. Do pokoju wchodzi Lisa. Marco zauważa, że ma na sobie jedynie bieliznę. Zanim wychodzi dziewczyna rozbiera się po czym wchodzi do wanny. Blondyn wychodzi z łazienki.
***
-Antonio to, Antonio tamto...Mam dość słuchania na jego temat Ann.- złości się Mario.
-Będziesz słuchał, bo będę z nim pracować. I nie mam zamiaru znosić Twoich ataków zazdrości. Więc skończ natychmiast!!!
-A co jeśli nie skończę?
-To wyjdę i spędzisz popołudnie sam.- grozi mu.
-To w takim razie ja wyjdę!- chwilkę później drzwi trzaskają.
***
Kiedy otwiera skrzynkę mailową i widzi kilkanaście maili wzdycha znudzona. Usuwa reklamy, potem zaczyna przeglądać maile. Ma otworzyć tego od Agnes kiedy zauważ, że jeden z nich jest od Marco. Natychmiast go otwiera:
Kochanie,
pewnie nie odczytasz, ale i tak napiszę. Postanowiłem napisać, bo bardzo tęsknię. Nie wiesz co się ze mną dzieje od momentu gdy zrozumiałem, że odeszłaś... Żyję, ale czuję się jak gdybym był martwy. Nie chcę wzbudzać litości-nie to jest moim celem. Po prostu chcę wyrzucić z siebie ból i może pisanie mi pomoże. Choć pomóc może jedynie Twój powrót. Wróć do mnie! Błagam Cię kochanie- wróć do mnie. Jesteś sensem mojego życia. Tak bardzo Cię kocham.
Kiedy kładę się spać ze świadomością, że Cię nie ma w pobliżu, że twój dom jest pusty, nie napiszesz do mnie sms-a, nie zadzwonisz, nie przytulisz to boli. Z tym samym bólem się budzę i on towarzyszy mi cały dzień. I będzie bolało dopóki będziesz daleko. Właściwie to nie mam pojęcia gdzie jesteś. Może nie jesteś wcale tak daleko jak myślę... Pisałaś bym zajął się Lisą... Starałem się wcześniej, staram się teraz. Staram się, ale kiedy robi podchody, mówi różne rzeczy to czasem mam ochotę uciec. Ona doskonale wie, że Cię kocham, a pomimo to próbuje wykorzystać sytuację. Nie ważne jak bardzo bym się starał zrozumieć jej postępowanie to nie potrafię tego zrobić, bo ona chyba wierzy, że można kogoś na siłę pokochać. Pocałowała mnie wiesz? Nie wiem po co ja to piszę. Nie denerwuj się, bo ja nie chciałem, odsunąłem się, nic nie czułem i dałem jej to do zrozumienia. Ja tak bardzo tęsknię za Twoimi ustami, za Twoimi ramionami, za twoim spojrzeniem, głosem... Tęsknię za Tobą Natalie. Jak wariat. I już niczyje usta nie będą smakować tak jak Twoje i niczyich nie będę pragnął jak Twoich. Wiem to. Nie wiem jak będą wyglądać następne miesiące, jak będę żył i funkcjonował. Na pewno będę walczył o zdrowie mojego dziecka. I będę go oczekiwał i kochał. Już je kocham. I nieważne jak bardzo zmieni się moje życie gdy przyjdzie na świat. Nie zmieni się moja miłość do Ciebie. I będę czekał na Ciebie. Zawsze. Obiecałaś, że wrócisz. Ja czekam Nat. Czekam teraz, będę czekał za kilka tygodni, za kilka miesięcy... Nie przestanę. Jeśli mogę Cię o coś prosić... Proszę nie każ mi czekać zbyt długo... Potrzebuję Cię, a Ty mnie. Bo wiem, że mnie kochasz. Bo kochasz prawda?
Kocham Cię Natalie. Pamiętaj o tym...

                                     Twój Marco
Ps. Napisałem chaotycznie, ale tak wiele chciałbym Ci powiedzieć...

Po policzkach dziewczyny spływają łzy. Jedna za drugą płyną, a ona ich nie zatrzymuje. Maila czyta kilkanaście razy i wydaje jej się, że odczuwa jego ból. Przecież ona czuje to samo. Nie może jednak wrócić... Nie teraz... Jeszcze nie... I nie wie ile potrwa ta rozłąka. Jest pewna, że długo. A co jeśli ich miłość nie będzie w stanie tego przetrwać?

***
Jestem :) Rozdział napisany dość szybko, może jest trochę chaotyczny, ale nie będę poprawiać. Ich życie właśnie tak wygląda... Rozstali się, nie wiedzą jak się odnaleźć. I sytuacja się nie zmieni... Nie dla nich, nie dla ich dobra. Więcej nie zdradzę. Co będzie dalej? Czy los kiedyś się uśmiechnie do nich? Śledźcie kolejne rozdziały :)
Liczę na komentarze. Od Was zależy kiedy będzie next :)

***
10 komentarzy- następny rozdział :)

***