38.

Stara się jak może nie dać po sobie poznać, że coraz częstsze ataki złości Lisy  wyprowadzają go z równowagi, ale coraz bardziej trudno mu się opanować. Dziewczyna wypomina mu to, że za długo był na zakupach, zbyt długo wracał z treningu. Nie dociera do niej, że np. mieli otwarty trening, więc po nim spędzili sporo czasu na fotografowaniu się z kibicami. Kobieta wychodzi z założenia, że powinien być cały czas przy niej, bo przecież podczas jego nieobecności może jej się coś stać. Piłkarz stara się jej  spokojnie tłumaczyć, że staje się zaborcza, a on się dusi. Niestety rozmowy nie przynoszą skutków. Jest coraz gorzej. Spotkania z Natalie są rzadkością. Oboje cierpią z tego powodu ponieważ rozmowy telefoniczne po kilku dniach niewidzenia się nie wystarczają.
***
Natalie robiąc herbatę w kuchni myśli o Marco i o tym jaki był smutny kiedy rozmawiali wieczorem. Martwi się o niego. Słyszy kroki, ale nie odwraca się wiedząc kto wchodzi do kuchni. Jej przyjaciółka siada na krześle:
-Zamyśliłaś się.- mówi.
-Tak.- przyznaje malarka biorąc w dłonie kubki z parującym napojem i stawiając je na stoliku. Zajmuje miejsce na drugim krześle po czym patrzy na Agnes.- Marco wczoraj był rozbity... Lisa miała do niego pretensje jak wrócił z treningu. A był otwarty więc trochę mu zeszło. I zaczęło się jak zwykle, a potem kiedy się nakręciła zaczęła krzyczeć. Efektem tego był ból brzucha i wizyta w klinice.- opowiada.
-Zostawili ją?
-Tak. Siedział z nią do północy. Potem pielęgniarka zasugerowała mu, by pojechał do domu, ale ona nie chciała zostać bez niego. Więc chciał zostać. No ale koniec końców przyszedł lekarz i poprosił by wrócił rano i by odpoczął. Musiał wyjść.
-Dzwoniłaś dzisiaj do niego?- zapytała Agnes.
-Nie. Miałam to zrobić rano, ale pomyślałam, że może do niej pojechał więc darowałam sobie. Wiesz co...
-Hmm?
-Ona mi go obierze...- wzdycha.
-Co ty mówisz?
-Tak będzie. Zobaczysz. Nie wiem w jaki sposób to zrobi, na pewno on jej nie pokocha, ale mi go odbierze.
-Natalie opowiadasz bzdury. Marco cię kocha.
-Wiem, ale czuję, że nasze szczęście ulatuje. Nie przez dziecko... Coś złego się zdarzy. Boję się.- mówi.
***
Obserwuje dziecko na monitorze podczas rutynowego badania USG. Dokładnie słucha co mówi lekarz. Nawet lekko się uśmiecha, co zauważa Lisa. Po zakończeniu badania lekarz mówi:
-Jest w porządku. Oczywiście planowo za dwa dni masz zgłosić się na oddziale. Zostawimy cię na kilka dni. To rutynowe postępowanie. Zrobimy wszystkie szczegółowe badania. Tak jak ustaliliśmy wcześniej. To będzie taki mały urlop.- uśmiecha się lekarz.
-Ja cały czas mam urlop.- mówi dziewczyna.-Chciałabym, by było już po wszystkim.- wzdycha.
-Cierpliwości. Doczekacie się.- uspakaja ją lekarz.
Chwilę później wychodzą z kliniki. Marco na schodach delikatnie obejmuje ją. Na parkingu otwiera jej drzwi, po czym gdy Lisa zajmuje miejsce zamyka je, a sam siada za kierownicę. W drodze do domu mówi:
-Musimy po powrocie spakować wszystko co będziesz potrzebowała do szpitala.
-Pojutrze wyjeżdżasz?- pyta
-Tak, ale moja mama będzie z Tobą. Do kliniki zawiezie cię Dawid. Szybko wrócę.
-Nie możesz zostać?- pyta.
Marco nie wie co ma odpowiedzieć. Dopiero po chwili mówi:
-Liso co ja mam teraz odpowiedzieć?
-Po prostu gdy jesteś czuję się bezpieczna...
-Muszę wywiązywać się z zobowiązań wobec klubu. Nasze dziecko ma wadę serca. Jednak ty w tym momencie czujesz się dobrze. Nic złego się nie dzieje. I nie będzie się działo. Dostałbym wolne gdyby coś się działo, ale jest oki i mam nadzieję, że tak zostanie. Dlatego muszę trenować i grać. To moja praca. Z tego żyję. Pewnie powiesz zaraz, że praca jest ważniejsza od dziecka, zawsze tak mówisz, ale pracuję również dla niego.
-Wiem... Przepraszam.
Jest zaskoczony, bo ona nigdy go nie przeprasza, niezależnie od tego co powie. To jest wyjątek.
***
Mecz wyjazdowy przegrywają. Sam Marco jest na boisku zaledwie 45 minut. Tego dnia mu nie idzie. Popełnia banalne błędy. W szatni po prostu mówi trenerowi, by zmienił go jeśli może, bo on bardziej szkodzi drużynie, niż jej pomaga. Jurgen jest zaskoczony jego słowami, gdyż zna jego wolę walki, ale zgadza się, bo i tak miał to zrobić. Wpuszcza na boisko innego zawodnika, a Marco ogląda zmagania kolegów z ławki rezerwowych. Po meczu zrezygnowani idą do szatni. Tam jest nadzwyczaj cicho. Każdy z piłkarzy ściąga po prostu przepocone ubrania, idzie pod prysznic, potem ubiera się i następnie wychodzi do autokaru. Łukasz próbuje z nim rozmawiać, ale on nie chce mówiąc, że ma naprawdę zły dzień. W autokarze po prostu zakłada na uszy słuchawki i zamyka oczy licząc, że zaśnie. Wcześniej jedynie czyta sms-a od Lisy. Wie, że z nią i z dzieckiem wszystko w porządku. Przynajmniej z tego się cieszy. Ze snu wyrywa go głos Auby, który siedzi obok niego:
-Marco telefon Ci dzwoni od 5 minut.- mówi Gabończyk.
Bierze komórkę w dłoń i widzi, że dzwoni Natalie. Odbiera szybko:
-Cześć kochanie.-mówi do niej.
-Cześć. Przykro mi.- mówi.- Oglądałam. Pewnie jesteś zmęczony a ja cię męczę...
-Jestem zmęczony, ale cieszę się, że zadzwoniłaś. W sumie ja też mogłem to zrobić, ale byłem tak zły, że założyłem słuchawki i odpłynąłem. Przepraszam. Pewnie czekałaś aż się odezwę...
-Czekałam, ale nic się nie stało. Przynajmniej się przespałeś.- mówi.- Co u Lisy?
-Napisała mi sms-a, że jest oki. Nie dzwoniłem. Nie miałem siły z nią rozmawiać. Nie wiem co by powiedziała, a ja naprawdę nie miałem siły słuchać kolejnych użalań. Ostatnio nawet lekarz zwrócił jej uwagę, że powinna pozytywnie myśleć...- Milknie na chwilę.- Potrzebuję Cię...- szepce.
-Jestem...
-Przyjedziesz?
-Marco...
- W takim razie ja przyjadę do Ciebie. Potrzebuję cię... Proszę...
-A jeśli Lisa?
-Natalie proszę...
-Przyjadę po ciebie pod Idunę.
-Dobrze.
-Nie pojedziesz do kliniki?
-Nie wpuszczają na oddział tak późno.
-Do zobaczenia.
-Kocham Cię...
-Ja ciebie również kocham. Najbardziej na świecie.
***
Czeka już 15 minut na parkingu pod Signal... Wie, ze za chwilę autobus podjedzie i w końcu będzie mogła go przytulić. Ostatnio takie chwile to rzadkość. Kiedy widzi klubowy autokar wysiada z samochodu. PO chwili zawodnicy zaczynają z niego wysiadać. Nie stoi blisko, ale widzi, że Marco jeszcze nie opuścił autokaru. Wysiada prawie na końcu. Trener jeszcze go przytula i klepie po plecach. Żegna się z kolegami po czym widząc z daleka Natalie idzie w jej stronę. Praktycznie od razu ją przytula i całuje zachłannie. Jest potwornie zmęczony, choć nie fizycznie. Zmęczony strachem o nienarodzone dziecko, pretensjami Lisy o błahostki, zmęczony niestabilną formą, a także tym, że nie może częściej wtulić się w jej ramiona. Stoją dłuższą chwilę po prostu tuląc się do siebie. W końcu Natalie mówi:
-Kochanie...
-Obiecaj mi, że będę mógł tulić się do Ciebie całą noc...
-Nie wiem czy...
-Obiecaj proszę...- spojrzał jej w oczy.- Zostaniesz prawda?
-Nie wiem czy Lisa byłaby zadowolona gdyby dowiedziała się, że byłam u Ciebie...
Malarka widzi jak piłkarz spuszcza wzrok po czym wrzuca torbę do samochodu i zajmuje miejsce pasażera. Ona wsiada za kierownicę. Odpala silnik samochodu, ale zanim wyjeżdża z parkingu dotyka jego dłoni, którą chłopak opiera na swoim udzie:
-Jesteś zły?- pyta.
-Nie jestem... Po prostu jestem zmęczony. Nie widzę wyjścia z tej sytuacji.- wzdycha.
-Co chcesz przez to powiedzieć?
-Nat, Lisa wie, że Cię kocham. I zdaje sobie sprawę, że nadal z tobą jestem i będę. Ja naprawdę ciągle myślę o tym, by się nie zdenerwowała. Staram się jak mogę. Jednak nie mogę ciągle tylko myśleć o tym co ona zrobi. To staje się trudne do zniesienia. Ciągle myślę o niej, a gdzie w tym wszystkim jestem ja? Widziałaś jak dzisiaj grałem? Wstydzę się tego, że wyszedłem na boisko. Nie mogę ustabilizować formy, bo przychodząc na trening myślę, by na czas zdążyć do domu, bo ona znów będzie robić mi wymówki, będzie się wściekać, a nerwy szkodzą dziecku. Staram się zrozumieć, że jest w ciąży, ma zmiany nastrojów, ale czy to znaczy, że ma mnie zamęczyć swoją zazdrością na śmierć? Mam robić dokładnie co ona chce? Spotykać się z tymi z którymi mi pozwoli? Bo tak to zaczyna powoli wyglądać...- milknie.
-Przepraszam... Wiem, że cierpisz...
-Nieważne... Odwieź mnie do domu proszę.- powiedział.
-Oki.
W drodze do domu Marco praktycznie nie rozmawiają. Na podjeździe gdy dziewczyna gasi silnik Marco spogląda na nią:
-Nat...
-Napiłabym się herbaty...- mówi.
-W takim razie zapraszam.- piłkarz stara się uśmiechnąć, ale nie wychodzi mu za bardzo.
Kiedy są już w środku Marco kładzie torbę w przedpokoju po czym ściąga buty. Natalie również ściąga swoje.
-Rozgość się. Muszę skorzystać z toalety. Zaraz wracam.- mówi jej blondyn.
-Oki.
Gdy wraca 5 minut później Natalie właśnie robi herbatę. Piłkarz siada przy stole i obserwuje ją. Zawsze uwielbiał patrzeć jak krzątała się po kuchni. Niestety teraz to się nie zdarza. Dziewczyna jest niby w jego życiu, ale nie tak blisko jakby chciał. I to go boli. Nie ma pojęcia jak przeżyje te wszystkie tygodnie, które jeszcze przed nim. Wie, iż powinien walczyć, ale jest naprawdę zrezygnowany.
-Marco...- słyszy jej głos bardzo blisko i to wyrywa go z zamyślenia. Natalie stoi obok niego z kubkami parujących napojów. - Może usiądziemy w salonie?
-Tak.
Chwilę później piją herbatę siedząc w salonie na sofie. Milczą dłuższą chwilę po czym Marco w końcu nie wytrzymuje:
-Kochasz mnie?- pyta, choć pamięta, iż tego dnia już mu to mówiła.
-Pewnie, że cię kocham.- przyznaje malarka. Odkłada kubek na stolik, jego również tam stawia po czym przysuwa się do niego bardzo blisko i przytula go. Doskonale wie, że mężczyzna tego potrzebuje, ona zresztą też.- Nie ważne co się dzieje- ja bardzo cię kocham i zawsze będę. Nigdy w to nie wątp.- mówi.- Porozmawiamy?
-To chyba nie jest dobry pomysł. Nie chcę cię zamęczać... Nie potrafię myśleć o niczym innym...
-Powiedz mi wszystko... Proszę...
***
Kiedy rano otwiera oczy widzi twarz ukochanego. Marco śpi, a ona wpatruje się w niego. Cieszy się, że została. Marzy, by mogła w ten sposób budzić się już każdego dnia, ale wie, iż jest to niemożliwe- przynajmniej przez następne kilka miesięcy. Bo to Lisa, nie ona z nim mieszka. Po dłuższej chwili przysuwa się do piłkarza i muska swoimi wargami jego usta. Najpierw delikatnie, a potem trochę pewniej. Z ust blondyna wypływa cichy pomruk, a zaraz potem jego powieki się podnoszą. Natalie chce się odrobinę odsunąć, ale on wkłada palce w jej włosy, po czym delikatnie przysuwa jej głowę i teraz on ją całuje. Mija dłuższa chwila kiedy w końcu ich usta odrywają się od siebie i odsuwają na kilka centymetrów. Marco słyszy jej cichy szept:
-Kochaj się ze mną...
Nie musi mówić nic więcej. Prawda jest taka, że obydwoje pragnęli zbliżenia już poprzedniego wieczoru, ale nie doszło do niczego. Przez pół nocy rozmawiali tuląc się do siebie, wyznając sobie miłość, całując się. Teraz nie zamierzają przerywać.
***
-Nie chcę się z tobą rozstawać.- mruczy blondyn przytulając ją.
-Ja też chciałabym zostać, ale to nie jest możliwe.- mówi dziewczyna.- Kocham cię.- wyznaje po raz wtóry tego ranka.
-Ja ciebie bardziej.- droczy się z nią skrzydłowy.- Chyba pokazałem ci jak bardzo.- mruga.
-Cóż... generalnie moglibyśmy jeszcze trochę pookazywać swoje uczucia...
- Nie masz dość?- unosi brwi
-A ty masz?
Na ustach Marco pojawia się uśmiech:
-Nigdy się tobą nie nasycę...
-No właśnie... Czuję to samo.
-Czyli lubisz się ze mną kochać.- stwierdza.
-Przyznaję, że tak!!! A teraz uciekam do domu malować...
-Ja jadę do kliniki. - muska jej usta.
Odprowadza ją do samochodu. Koło auta całuje ją zachłannie, a potem przytula:
-Kocham cię, kocham cię, kocham cię, kocham cię...
- Ja ciebie też.
-I dziękuję za wczoraj... - muska jej usta.- Za dziś- znów ją całuje.- I za każdy kolejny dzień...- znów składa pocałunek na jej wargach.
-Zadzwoń...
-Zadzwonię...
***
Mamy kolejny. Jak myślicie- co się dalej stanie? Marco i Nat przetrwają? Czy może oddalą się od siebie tak bardzo, że w pewnym momencie ich związek stanie się fikcją? A może ktoś zapragnie by się rozstali i zrobi wszystko, aby do tego doszło?
Komentujcie.
***
10 komentarzy- następny rozdział.
***
CZYTALIŚCIE HISTORIĘ ALEXA I SARY?
ZAPRASZAM SERDECZNIE !!! TO RÓWNIEŻ OPOWIADANIE PIŁKARSKIE ;)
http://hand-in-hand-face-to-face.blogspot.com/