7.

Agnes rozmawia z Mario w rogu galerii. Śmieją się akurat z żartu piłkarza, kiedy obok nich nagle staje Marco. Nie ma wesołej miny, a do tego jest jakiś zły- co stwierdza Gotze. Obydwoje to zastanawia. Żadne z nich jednak nie ma możliwości zapytać co wprawiło go w taki nastrój, bo blondyn zwraca się do przyjaciółki malarki:
-Agnes proszę zanieś Natalie torebkę do toalety
Dziewczyna wpatruje się w niego. Po kilkunastu sekundach pyta:
-Po co jej torebka? Dlaczego sama nie przyszła?
-Potrzebna jej kosmetyczka. Nie przyszła, bo nie wygląda zbyt dobrze w rozmazanym makijażu. 
-Nic nie rozumiem- stwierdza blondynka-Co jej się stało?
Marco nie chce opowiadać co się dokładnie wydarzyło , dlatego mówi krótko:
-Jej były mąż tu był. Idź do niej dobrze?
-O Boże...- słyszą z ust Agnes, a ona sama natychmiast idzie do Natalie.

***

Brunetka prowadzi ożywioną rozmowę w grupie osób. Tak- wróciła do wszystkich. Kosmetyki mogą zdziałać cuda. Odczekała chwilę, aż oczy dojdą do normalności, zmyła rozmazany makijaż, potem umalowała się od nowa. W tym momencie nawet się śmieje. Są jednak osoby, które wiedzą, że to maska, pod którą skryła swoje emocje.  Sama marzy o tym, by wszyscy wreszcie sobie poszli. Jej były mąż skutecznie zepsuł jej radość.  Gdy jakiś czas później ostatnie osoby opuszczają galerię Natalie podchodzi do dwóch mężczyzn stojących  razem z jej agentką:
-Zabierzcie mnie stąd- wzdycha
Po 15 minutach opuszczają budynek. Kierują się do samochodu Mario. Obydwaj z Marco nie zgodzili się, by dziewczyny jechały taksówką. Wolą odwieźć je sami. 10 minut później Mario parkuje samochód przed hotelem, w którym mają spać Natalie i Agnes. Wysiadają z samochodu:
-Dzięki za wszystko- zwraca się do nich Natalie- Marco wiesz, że...
Blondyn dotyka opuszkami palców jej ust:
-Ciii. Nie dziękuj mi tysięczny raz. Raz mi wystarczy- mówi. Nat uśmiecha się blado, a on czuje potrzebę przytulenia jej, co też robi. W momencie gdy dziewczyna wtula się w jego ramiona on zauważa jej byłego męża rozmawiającego kilkanaście metrów dalej z drugim mężczyzną:
-Agnes spójrz... To on?- mówi cicho
Blondynka patrzy we wskazane przez piłkarza miejsce i jej mina wskazuje, że Marco się nie myli. Malarka słysząc słowa przyjaciół odsuwa się od chłopaka i sama spogląda tam gdzie wszyscy. Znów czuje to samo co w galerii, tym razem jednak nie potrafi zapanować nad swoim ciałem. Nogi jej miękną, robi krok w stronę blondyna, a on zauważa, że coś jest nie tak. Jego silne ramiona kilka sekund później obejmują ją:
-Jest Ci słabo?- pyta
-Uhm... trochę, źle się czuję- przyznaje
Piłkarz pomaga jej usadowić się na siedzeniu w samochodzie Gotze. Podaje jej wodę, by się napiła. Mario zostaje z nią, a on kieruje się z jej przyjaciółką do hotelu:
-Co chcesz zrobić?- pyta Agnes
-Przecież tu nie zostaniecie. On tu jest. Nie wiem co się dokładnie wydarzyło, ale ona się go boi. Z tego co widziałem w galerii, nie bez powodu. Zabierzemy wasze rzeczy, wymeldujesz was z hotelu i pojedziemy do Mario do domu. Tam przenocujecie- mówi jej
-Nie wiem czy ona się zgodzi- stwierdza blondynka
-Ona nie jest w stanie protestować. Przynajmniej teraz.
Kiedy Agnes pakuje rzeczy do walizki, Marco pisze do Mario sms-a. Po chwili widzi, że Agnes idzie w jego stronę ciągnąc za sobą dwie walizki. Jedną zabiera od niej:
-Sorki, ale drugiej nie dam rady wziąć z tym butem- tłumaczy
-Rozumiem. Idziemy?- pyta blondynka
-Powiedz mi najpierw coś. Możesz?- zwraca się do niej
-Co mam ci powiedzieć?
-Co on jej zrobił?- patrzy na dziewczynę 
-Marco nie wiem czy powinnam. Powiem tylko tyle, że początki jej małżeństwa można nazwać bajką, dalszą część - piekłem. Robb to despota. Lubi jak wszystko jest tak, jak on chce. Tylko tak jak on sobie życzy. Wiesz co myślę, że wiem wiele, ale chyba jeszcze nie wszystko. Nie wiem czy chcę więcej wiedzieć...

***

W trakcie drogi nikt nic nie mówi. Natalie jest nieobecna. Myślami jest w zupełnie innym miejscu. Kiedy ruszyli spod hotelu, nawet nie zapytała dokąd jadą. Mario co chwilę zerka w lusterko. Jest wyraźnie przejęty. Zresztą wszyscy są. Po 20 minutach piłkarz zatrzymuje samochód na podjeździe swojego domu. Wysiadają. Natalie rozgląda się. Nie ma pojęcia gdzie jest, wie natomiast, iż nie jest to żaden hotel:
-Gdzie jesteśmy? Czyj to dom?- pyta
-Mój. Myślę, że będzie lepiej jak zatrzymacie się tutaj. Będziesz miała spokój- słyszy z ust pomocnika Bayernu
Wszyscy spodziewają się odmowy. Agnes jest przekonana, że zaraz zaczną się protesty ze strony Natalie. Nic takiego się jednak nie dzieje. Słyszą tylko jak mówi:
-Dobrze. Dzięki.

***

"Cza­sami trze­ba usiąść obok

              i czyjąś dłoń zam­knąć w swojej dłoni,

   wte­dy na­wet łzy będą sma­kować jak szczęście." 

 Ze snu wyrywa go jakiś krzyk. Powoli siada na łóżku i przeciera oczy. Zegarek wskazuje godzinę 3:28. Ubiera koszulkę i postanawia sprawdzić co się stało. Na korytarzu spotyka Mario. Jest zaspany:
-Co się stało? Ktoś krzyczał?- pyta Gotze
-Też słyszałem. Myślę, że to Natalie. Agnes zasnęła na sofie w salonie , więc to na bank nie ona. Z dołu nie byłoby słychać aż tak dobrze. Pójdę zobaczyć. Idź spać
-Oki. Jakby coś to jestem obok.
Mario idzie do swojej sypialni, Marco natomiast cicho puka do pokoju, który zajmuje malarka. Nie słyszy zaproszenia, jednak i tak wchodzi do środka. Panuje w nim półmrok, gdyż ktoś włączył małą lampkę nocną. Pokój jednak jest pusty. Chłopak zauważa  uchylone drzwi prowadzące na balkon. Udaje się tam. W rogu na fotelu siedzi Natalie. Zauważa go. Marco wraca się do domu, bierze dwa koce i wychodzi na balkon. Jednym okrywa dziewczynę, a drugim otula się sam. Siada na fotelu obok:
-Obudziłam Was. Przepraszam- mówi cicho dziewczyna
-Nie masz za co przepraszać. Wszystko w porządku?- pyta
-Oprócz tego, że odkąd go znów spotkałam umieram ze strachu, mam koszmary i na pewno już nie zasnę to wszystko jest w porządku...- słyszy jej ciche słowa. Nie wie jak ma jej pomóc. Nie chce pytać, bo nie wie czy ona chce odpowiadać na jego pytania. Milczy więc. Dziewczyna czuje po dłuższej chwili  jego dłoń na swojej, a potem słyszy ciche słowa:
-Nie będę Cię zmuszał, byś mi o tym opowiedziała. Wiedz jednak, że jestem, chcę ci pomóc. Jeśli to ma być tylko moja obecność, to po prostu będę. Jeśli potrzebujesz się wygadać - posłucham. I nie chcę nic w zamian...

***

Od powrotu z Monachium pracuje bez wytchnienia. Właśnie maluje kolejny obraz. Agnes wydaje się, że jej przyjaciółka jest w jakimś transie. Za każdym razem gdy ją odwiedza zastaje ją w pracowni. Tym razem też tak jest. Blondynka siedzi właśnie w fotelu w rogu pracowni i patrzy jak jej przyjaciółka nanosi kolejne warstwy koloru na płótno. Patrząc na efekt jej pracy wie dobrze, że ten obraz znajdzie nabywcę. Nie powstrzymuje się, by sprowadzić na ziemię brunetkę:
-Natalie musisz odpocząć. Ostatnio ciągle pracujesz. Ty w ogóle sypiasz?- pyta
-Sypiam. Agnes ja tu odpoczywam...
-Widziałam się z Marco...
Natalie przerywa malowanie i spogląda na nią:
-Gdzie?
-Spotkaliśmy się w knajpie przypadkiem. Był ze swoją siostrą Mel. Bardzo fajna dziewczyna. Przyjechała do niego na kilka dni. Mieszka w Berlinie z mężem...
-On ciągle ma tą ortezę na nodze?
-Już nie. Nie dzwonił?
-Jak dzwonił to jeszcze miał.
 -Mówił, że z jego nogą jest już lepiej. Wiesz... polubiłam go. Krótko się znamy, ale naprawdę go lubię. Jest gwiazdą BvB, ale zachowuje się jak normalny facet, nie stroi fochów...
Natalie znów zaczyna malować, ale słucha uważnie co mówi jej agentka. Agnes zawiesza się na chwilę. Cisza, jaka zapanowała nie przeszkadza malarce. Po chwili jednak słyszy pytanie z ust przyjaciółki:
-Rozmawiałaś z nim na temat Robba?
 -Trochę, ale jakoś niespecjalnie wgłębiałam się w temat. Poza tym jest za wcześnie na zwierzenia. Nie znam go dobrze. Gdyby nie przyszedł wtedy, gdy Robb się pojawił, na pewno nie chwaliłabym mu się, że mam za sobą nieudane małżeństwo. Nie przewiduję, bym miała mu się zwierzać. Owszem jest miły, wydaje się opiekuńczy, ale ja już wiem, że pozory lubią mylić
-Pytał o Ciebie. Chyba też czuje, że nie dajesz sobie chwili wytchnienia...
-Mam nadzieję, że powiedziałaś, iż mam się wspaniale
-Tak, a do tego stwierdziłam, że jak nie zaczniesz wychodzić z pracowni, to niedługo wylądujesz w szpitalu. Dodałam również, że wyglądasz jak zombie, bo nie dosypiasz...
-Agnes...
-Śmiał się. Powiedział też, że rozumie, dlaczego w ten sposób postępujesz...
Natalie spogląda na przyjaciółkę. Zastanawia się z jakiego powodu blondynka wdała się w rozmowę na jej temat z piłkarzem w dodatku przy jego siostrze:
-Rozumie? To ciekawe...
-Mówił, że on podobnie reagował, trenował wiele godzin, czasem do upadłego, by nie myśleć o tej historii ze ślubem. Jesteście bardzo podobni...- stwierdza Agnes, a ona nie chce już dłużej dyskutować na ten temat. Nie wie do czego zmierza ta rozmowa i nie bardzo chce się dowiedzieć.

***

Blondyn siedzi na trybunie i przygląda się treningowi. Musiał tu przyjechać. Nie może co prawda trenować, ale w domu go trafia. Przed treningiem chwilę rozmawiał z chłopakami, ale oni niestety musieli ość na murawę. Postanowił wtedy zostać i popatrzeć. Kiedy koledzy z zespołu rozgrywają mini mecz widzi, że trener zbliża się do niego. Po chwili siada obok:
 -Nie możesz usiedzieć  w domu?- pyta
-Nie mogę. Nie jest miło przebywać w pustym domu
-Marco... ale wszystko wraca do normy?
-Tak. Nic mi nie jest. Nie martw się o mnie- mówi do Jurgena
-Jak mam przestać się martwić, jak jakiś czas temu...- przerywa i głośno wzdycha-Najpierw ślub, potem wiesz jak dochodziłeś do siebie, a teraz niedawno ta sytuacja na moście. Jesteś dla mnie jak syn Marco, wszyscy jesteście. Czuję się za was odpowiedzialny, choć jesteście dorosłymi facetami. Normalnie się martwię...
-Niepotrzebnie. Ja naprawdę jestem już na prostej. Ten ut ostatnio pokrzyżował mi plany, bo pewnie przez ten czas przymusowego urlopu, strzeliłbym kilka pięknych goli- uśmiecha się mówiąc te słowa
Jurgen też się śmieje. Jest szczęśliwy, gdyż Reusowi ostatnimi czasy wraca humor, a to dobry znak. Klepie chłopaka po ramieniu po czym  wstaje. Zanim jednak oddala się od niego słyszy jak pomocnik mówi:
-Cieszę się, że mam takiego drugiego "papę" jak ty
 Po tych słowach szkoleniowcowi jest miło. Uśmiecha się i odwraca. Rozumieją się bez słów. Kiedy po chwili trener staje na środku murawy, piłkarze jak zwykle to bywa, zbierają się wokół niego. Przez chwilę milczy. Widzi, że chłopcy są zdezorientowani. Zawsze od razu mówił im o co mu chodzi, jakie ma plany, zastrzeżenia. Teraz przez dłuższą chwilę z jego ust nie pada ani jedno słowo. Potem w końcu przemawia:
-Powiem wam, że jestem dumny, iż mogę być częścią tego, co nosi nazwę Bosussia Dortmund. Jestem też zaszczycony, że mogę wam pomóc się rozwijać. Może czasem krzyczę , złoszczę się, robię te swoje sławne miny, ale wiedzcie jedno. Jesteście dla mnie jak synowie i tak jest zawsze. Nie ważne czy wygrywamy, czy nie. Pewnie zastanawia was to dlaczego to wszystko mówię. Nie ważne. Idźcie już do domu. Pogadamy innym razem. Zmykajcie. 

***
Następny we wtorek- jeśli będą komentarze. Nie lubię pisać dla siebie ;)

Nadal czytacie ??? Kto czyta wrzuca komentarz- nawet króciutki :) Zmotywujcie mnie, bo mam zastój. Ten rozdział napisałam do przodu, dodaję tylko świeżą notkę pod. Od kilku dni nie napisałam nowego, choć powinnam pisać już rozdział nr 10. Pomysł jest, ale z ubraniem go w słowa mam problem. To co zmotywujecie mnie komentarzami? Może się odblokuję ;)
Myślicie , że z relacji Marco i Natalie coś wyniknie? Przyjaźń czy coś więcej? Czy dziewczyna jeszcze kiedykolwiek ułoży sobie życie z jakimś mężczyzną?I czy tym mężczyzną będzie gwiazda BvB? A może niedługo nasz gwiazdor postanowi przenieść się do innej drużyny i spróbować swoich sił np . w Premier League? 

***
Mam jeszcze jedną prośbę. Odniosłam wrażenie, że obydwa anonimowe komentarze pod poprzednim postem napisała jedna osoba. Jeśli się mylę to z góry przepraszam. Proszę o podpisywanie anonimowych komentarzy, jak również o to, by jedna osoba w przyszłości nie pisała dwóch komentarzy anonimowych.  Nie chcę blokować komentarzy anonimowych, bo na każdym mi zależy, ale ... Zobaczę co przyniesie przyszłość.